Thai Boxing ដែលប្រជាជនខ្មែរយើងបានហៅថា ប្រដាល់ថៃ

Thai Boxing គឺជាកីឡាមួយប្រភេទ ដែលកំពុងតែល្បីល្បាញ និងពេញនិយមបំផុតនៅប្រទេសថៃ ។ ហើយកីឡាប្រភេទនេះត្រូវបានគេចាប់ទុក្ខថាជាសិល្បះ ក្បាច់គុន មួយប្រភេទដែលមាន ឬសគល់ ចេញមកពីទាហ៊ាន យោធានៃប្រទេសថៃ ។ ដែលមានអាយុកាលប្រហែលជា សតវត្សទី 13 ក្នុងសម័យកាលអាណាចក្រ សុខោទ័យ ។

ហើយកីឡា ក្បាច់គុនបុរាណថៃមួយនេះ ត្រូវបានគេស្គាល់ថា សិល្បះនៃ អវយវះ ទាំងប្រាំបី ៕ ដោយសារតែវាប្រើប្រាស់ចំនុចទាក់ទង ចំនួនប្រាំបី គឺកណ្ដាប់ដៃ កែង ជង្គង់ និងប្រអប់ជើង ជាដើម ។ កីឡានេះមានភាព ខុសប្លែក ពីកីឡាប្រយុទ្ធផ្សេងទៀត ។សព្វថ្ងៃនេះ កីឡាប្រដាល់ថៃមួយនេះ ត្រូវបានហាត់ និងប្រគួតប្រជែង មិនត្រឹមត្រូវតែ នៅក្នុងប្រទេសថៃប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏មាននៅជុំវិញពិភពលោកផងដែរ ។

មួយ ត្រូវបានគេប្រែថា ប្រដាល់ ដែលជាភាសាថៃ ។ ដោយយក ធាតុពី Muay Boran ដែលជាសិល្បះ ក្បាច់គុនបុរាណថៃ មានកីឡាប្រដាល់មួយប្រភេទទៀត ដែលប្រយុទ្ធទំនើប ត្រូវបានបង្កើតឡើង ជាលើកដំបូងនៅដើមសតវត្សទី 20 ។កីឡានេះត្រូវបានទទួលបាន ឥទ្ធិពលដោយប្រដាល់ អង់គ្លេស ដែលច្បាប់បានកំណត់ ហើយសង្វៀនប្រដាល់ត្រូវបានគេដាក់អោយប្រើដល់សព្វថ្ងៃ ។

ក្នុងអំឡុងពេលនេះ អ្នកប្រដាល់ក៏បានបោះបង់ចោល នៅការរុំដៃដោយខ្សែ ហើយចាប់បើផ្ដើមពាក់ស្រោមដៃប្រដាល់ក្នុងការប្រកួត ។ កីឡាមួយប្រភេទនេះ វាផ្ដល់អោយអ្នកនៅ អត្តប្រយោជន៏ ជាច្រើននិងមានភាព លិចធ្លោ ដែលមានគួរប្រកួតពីរនាក់នៅលើសង្វៀន ប្រយុទ្ធគ្នាដោយ កណ្ដាប់ដៃ កែង ចង្គង់ និងទាត់ ផងដែរ ។ ការគៀប បោស និងបោះក៏ត្រូវបានអនុញ្ញាតផងដែរ។

ក្រៅពីទំនាក់ទំនង 8 ចំណុច ភាពខុសគ្នាសំខាន់រវាងប្រដាល់ថៃ និងកីឡាប្រយុទ្ធ ឈរឡើងជាច្រើនទៀត គឺការសង្កត់ធ្ងន់របស់វា ទៅលើធាតុផ្សំប្រពៃណីដូចជា ពិធីរាំមុនការប្រយុទ្ធដែលគេស្គាល់ថា Wai Kru Ram Muay រ៉ូបក្បាល (Mongkon)។ និង តន្ត្រីសារ៉ាម៉ាដែលអមជាមួយការប្រយុទ្ធគ្នា។

ប្រវត្តិសាស្រ្តនៃ កីឡាប្រដាល់ថៃនេះ អាចត្រូវបានតាមដានជាប្រវត្តិសាស្ត្រ ទៅកាន់រាជវង្សសុខោទ័យ នៃប្រទេសថៃប្រហែលសតវត្សទី 13 ។ ដូចដែលបាន កត់ត្រាក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តថៃ កងទ័ពថៃ ដំបូងបានកើតឡើងចេញពីការ ការពារនគរ ហើយទាហ៊ានត្រូវបានបង្រៀនទាំងការប្រយុទ្ធ និងប្រយុទ្ធដោយដៃ។

ហើយ យូរ ៗ ទៅការវិវត្តន៍នៃក្បាច់គុននេះបានផ្តល់ឱ្យយើងនូវ Muay Boran និង កីឡាជាច្រើនប្រភេទដូច ដែលយើងដឹងសព្វថ្ងៃនេះ ។ ដោយសារតែមានសង្គ្រម ជាមួយនិងនគរ និង កុលសម្ព័ន ជិតខាងជាច្រើន សតវត្សមកហើយ ។ កីឡា មួយថៃប្រភេទនេះ បានក្លាយជារបៀបរស់នៅ របសើប្រជាជនសៀម ។

រឿងដ៏ល្បីមួយរបស់ កីឡាប្រដាល់ថៃមួយ នេះបានមកតាមរយះ Nai khanom Tom ដ៏អស្ចារ្យ ក្នុងសម័យ អយុធ្យា ។ រឿងនិទានរៀបរាប់ពីរបៀប ដែលណៃ ខាន់ថម វាយចាញ់អ្នកប្រយុទ្ធភូមា ៩ នាក់ ម្តងមួយៗ អំឡុងពេលគាត់ជាប់គុក បន្ទាប់ពីនគរសៀមស្ថិតនៅក្រោមការឡោមព័ទ្ធ។ ព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្ត្រ ឥឡូវនេះត្រូវបានប្រារព្ធឡើងជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅថ្ងៃទី 17 ខែមីនា។

កីឡាប្រដាល់ មួយនេះបានរិក ចម្រើនជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ចាប់តាំងពី សម័យកាល សង្គ្រាមលោកលើកទី 1 ដើម្បីក្លាយជាកីឡា ប្រយុទ្ធដែលចូលចិត្ត និងអនុវត្តនៅជុំវិញពិភពលោក ។ កីឡាសម័យទំនើបបានរួម បញ្ចូលធាតុនៃប្រដាល់ប្រពៃណី រួមទាំងការប្រើស្រោមដៃប្រដាល់ ។នៅជុំវិញជាមួយនិង ពេលវេលាកំណត់ និងច្បាប់ដែលបានកំណត់ និងធ្វើឡើងនៅក្នុងសង្វៀនមួយ ។

ប្រដាល់ថៃ មានការប្រើប្រាស់ក្បាច់គុន និងបច្ចេកទេសជាច្រើន ពីប្រដាល់ថៃបុរាណ ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាការប្រកួតវង្វាង មនុស្សពីរនាក់ នៅលើសង្វៀនតែមួយ ដើម្បីយកចាញ់ និងឈ្នះ ។នៅពេលដែលកីឡាមានការវិវឌ្ឍន៍ បច្ចេកទេសដ៏គ្រោះថ្នាក់ពី Muay Boran ដែលអាចមានគ្រោះថ្នាក់ដល់ជីវិត បានក្លាយទៅជាការហាមឃាត់នៅក្នុងប្រដាល់ថៃ ដូចជាការវាយទៅលើសន្លាក់ ឬផ្នែកខាងក្រោយនៃក្បាល។ Cock Fight

បច្ចេកទេសរបស់កីឡា Thai Boxing និងការវាយលុក

Thai Boxing គឹជាកីឡាប្រដាល់មួយអ្នកបាន ស្គាល់ថាជាកីឡាជាតិ និងសិល្បៈក្បាច់គុនវប្បធម៌របស់ប្រទេសថៃ ។ ហើយវាទទួលបាននៅភាពល្បីល្បាញ ទូទាំងប្រទេស និងមានការលាតត្រដាងយ៉ាងខ្លាំង នៅឆាកអន្ដរជាតិ ។រហូតដល់បរទេសបានដាក់រហស្សនាមអោយ ប្រដាល់ថៃ ថា “Siam Boxing” វាត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថា “Le Sport Orient” ដោយជនជាតិបារាំង ដែលមានន័យថា “រចនាប័ទ្មប្រយុទ្ធបូព៌ា”។

ហើយរាល់អថិតិជនទាំងអស់ មានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ចំពោះសមត្ដិភាពប្រយុទ្ធ របស់កីឡាករ ។ មានពួកបរទេសមួយចំនួនទៀត បានអង្វរស្នើសុំអោយបង្រៀន អំពីមូលដ្ឋានគ្រឹះ និង ក្បួនច្បាប់នៃកីឡាប្រដាល់ថៃ របស់ពួកគេទៀតផងដែរ ។
នៅពេលដែលវាកើនឡើងនៅក្នុងប្រជាប្រិយភាពជុំវិញពិភពលោក ច្បាប់បានចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរដើម្បីឱ្យវាត្រូវបានរៀបចំ និងគ្រប់គ្រងបានប្រសើរជាងមុន ។

ការបណ្តុះបណ្តាល កីឡាប្រដាល់ថៃនេះ បានចាប់ផ្ដើម ដោយការរៀន ពីគោលជំហរ និងចលនាជាមូលដ្ឋាន ។ ដោយដាក់ចង្កាក្នុងខ្លួន រាងកាយត្រូវបានរក្សាឱ្យត្រង់ ហើយដៃនៅក្នុងទីតាំងយាមដើម្បីការពារក្បាល ហើយជើងត្រូវបានរក្សាឱ្យដាច់ពីគ្នាប្រហែលទទឹងស្មា។ អ្នកដៃស្តាំរក្សាជើងឆ្វេងរបស់ពួកគេបន្តិចទៅខាងមុខ ខណៈរក្សាជើងស្តាំរបស់ពួកគេប្រហែល 45 ដឺក្រេទៅខាងក្រៅ។

បច្ចេកទេសវាយសម្រុកមាន កណ្តាប់ដៃ កែង វាយជង្គង់ ទាត់ រុញ និងកណ្ដាប់ដៃ។ បច្ចេកទេសការពារមានប្លុក ខ្នងគ្មានខ្លាញ់ ផ្លាត ចាប់ជើង និងគេច ។ បច្ចេកទេសទាំងនេះលាយបញ្ចូលគ្នា និងផ្គូផ្គងដើម្បីបញ្ចូលគ្នាទៅក្នុងបន្សំ (បន្សំ) ដែលអាចត្រូវបានប្រើសម្រាប់ការវាយប្រហារ ឬប្រឆាំង។
ឧទាហរណ៏នៃបន្សំដែលតែងតែត្រូវបានបង្រៀន និងប្រើគឺការទាត់ jab-cross-low។ បច្ចេកទេសវាយប្រហារនីមួយៗរួមបញ្ចូលនូវការប្រែប្រួលជាបន្តបន្ទាប់។

ខាងក្រោមនេះគឺជាការក្រឡេកមើលបច្ចេកទេសវាយប្រហារ និងបំរែបំរួលផ្សេងៗ
+ ដាល់
– កណ្តាប់ដៃគឺជាអាវុធដែលប្រើសម្រាប់ប្រយុទ្ធជាមួយគួរប្រកួត ដែលនៅក្នុងសង្វៀន ។ បច្ចេសទេសកណ្ដាប់ដៃ ដែលសំខាន់រួមមាន កណ្ដាប់ដៃត្រង់ កណ្តាប់ដៃខាងក្រោយត្រង់ កាត់ផ្នែកខាងលើ, ទំពក់, កណ្តាប់ដៃលើក្បាលនិងកណ្តាប់ដៃបង្វិល។
ម្លាំងដាល់ត្រូវបានបង្កើតដោយល្បឿនពីជើងឡើងលើតាមរយៈការផ្លាស់ប្តូរទម្ងន់ និងការបង្វិលត្រគាកនិងស្មា។

+ កែងដៃ
– កែងដៃគឺជាផ្នែកមួយដ៏លំបាកបំផុតនៃរាងកាយរបស់មនុស្ស ដែលធ្វើឱ្យវាក្លាយជាអាវុធ ដ៏មានប្រសិទ្ធភាពមួយនៅក្នុងការ ប្រកួតប្រដាល់ថៃ ។ មានវិធីផ្សេងគ្នាជាច្រើនក្នុងការវាយ កែងដៃ ចំហៀងទៅក្បាល ពីលើចុះក្រោម បញ្ច្រាស់ទៅចង្កា កែងដៃហោះពីលើចុះក្រោម និងបង្វិលកែងដៃត្រឡប់មកវិញ។ នៅពេលអនុវត្តបានត្រឹមត្រូវ ការវាយកែងអាចវាយគូប្រកួតចេញ ឬធ្វើឱ្យមានការកាត់យ៉ាងជ្រៅ ដែលអាចបញ្ចប់ការប្រយុទ្ធ តាមរយៈការបញ្ឈប់។

+ ទាត់
– ការទាត់ ប្រដាល់ថៃ បំគឺជាអាវុធផ្លិចបំផ្លាញដែលត្រូវបានបញ្ជូនតាមរយៈ shins ។ ការទាត់ត្រូវបានបញ្ជូនពីខាងក្រៅ ដោយដៃបង្វិលទៅក្រោយ រួមជាមួយនឹងការបង្វិលខាងក្នុងនៃត្រគាកដើម្បីបង្កើតកម្លាំង។ ការទាត់អាចត្រូវបានបោះទៅលើជើងរបស់គូប្រកួត (ដែលគេស្គាល់ថាជាការទាត់ទាប ឬការទាត់ជើង) រាងកាយ ដៃ ខ្នង ឬក្បាល។

– ក្រៅពីទាត់អោយត្រូវ ស្ដងដារ ការទាត់ ប្រដាល់ថៃ អាចត្រូវបានបញ្ជូលតាម វិធីផ្សេងគ្នាដូចជា ការលោតទាត់ ការទាត់បង្វិលខ្នង ការទាត់ពូថៅ ( ឡើងលើដោយកែងជើងលើគួប្រកួត ) និងការទាត់រទេះកាយសម្ព័ន្ធ ដែលពេញនិយមដោយ ប្រដាល់ថៃ ។

+ ជង្គង់
– ជង្គង់នៅក្នុង ការប្រកួតប្រដាល់ថៃ ជាធម្មតា គឺជាអាវុធចម្ងាយជិត ដែលបានប្រើក្នុងអំឡុងពេល ដែលយើងចាប់អោបគួរប្រកួគបាន ។ ពួកវាជារឿយៗត្រូវបានគេបោះទៅលើរាងកាយ ជាពិសេសឆ្អឹងជំនី ប៉ុន្តែក៏នៅលើភ្លៅ និងដោយផ្ទាល់ទៅក្បាលពោះផងដែរ។
– នៅពេលប្រើយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាពដូចអាវុធផ្សេងទៀតរបស់ ប្រដាល់ថៃ ជង្គង់អាចបញ្ចប់ការប្រយុទ្ធដោយការវាយចេញ។
– ជង្គង់ត្រូវគប់ដោយជើងខាងក្រោយ ដើម្បីបង្កើតកម្លាំងបន្ថែម។ ពួកគេអាចត្រូវបានគេបោះឱ្យត្រង់ ឬតាមអង្កត់ទ្រូង ដោយមានការគៀប ដើម្បីរក្សាគូប្រកួតឱ្យស្ថិតក្នុងចម្ងាយដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍។ ពួកគេក៏អាចត្រូវបានបញ្ជូនទៅក្បាលគូប្រកួតដោយការលោត។

+ ទេពអប្សរ
– ការទាត់រុញដែលគេហៅថាជា “តឹង” នៅក្នុងប្រដាល់ថៃ អាចត្រូវបានប្រើទាំងការពារឬវាយលុក ។ វាអាចប្រើជាបច្ចេកទេសមួយដើម្បីរក្សាគូប្រកួតពីចម្ងាយ និងរំខានដល់ការឈានទៅមុខ ឬជាការវាយប្រហារប្រសិនបើមានកម្លាំងនិងភាពត្រឹមត្រូវ។
– មានវិធីមួយចំនួនដើម្បីប្រើ teep រួមទាំងការទាត់ខាងមុខត្រង់ដែលអាចត្រូវបានបញ្ជូនទៅ plexus ពន្លឺព្រះអាទិត្យ ជើងនាំមុខ ឬសូម្បីតែមុខជាការបង្ហាញពីភាពលេចធ្លោមួយ។ ដែលអាចត្រូវបានគេបោះចោលជាការទាត់ចំហៀងជាមួយនឹងជើងខាងក្រោយ ឬលោតទាត់ខាងមុខដើម្បីទទួលបានថាមពលកាន់តែច្រើន។

+ ក្លីនិច
– ការគៀបក្នុងក្បាច់ប្រដាល់ថៃជាបច្ចេកទេសវាយកែង ដែលប្រើជាធម្មតារួមជាមួយការវាយជង្គង់និងកែង។ Clinching គឺជាស្ទីលប្រយុទ្ធដ៏ជិតស្និទ្ធដែលទាមទារការអនុវត្តជាច្រើនឆ្នាំដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់។
– ការដកខ្លួនចេញ ឬការរុញគូប្រកួតទៅដី ក៏ត្រូវបានអនុញ្ញាត និងអនុវត្តក្នុងអំឡុងពេល clinching ។ នៅពេលប្រើឱ្យមានប្រសិទ្ធភាព ការប៉ះទង្គិចអាចជួយឱ្យអ្នកប្រយុទ្ធយកឈ្នះគូប្រកួតរបស់ពួកគេ និងឈ្នះការប្រយុទ្ធ។

សំណួរ និងចម្លើយសម្រាប់អ្នកចាប់ផ្តើម របស់កីឡាប្រដាល់ថៃ

+ តើ ប្រដាល់ថៃ មានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណា ?
– ចំលើយ៖ ប្រដាល់ ថៃ គឺជាកីឡា ដែលមានទំនាក់ទំនងពេញលក្ខណះ ។ ដោយសារវាជា កីឡាប្រយុទ្ធ ដែលមានការប្រកួតនៅលើសង្វៀន ដែលមានគ្រោះថ្នាក់បំផុត ហើយវាមិនមែនជារឿង ចម្លែកទេសម្រាប់ អ្នកដែលឡើងប្រកួតនៅលើសង្វៀន
ដែលមានស្លាកស្នាម ដូចជា ជាំមុខ ខៀវភ្នែក បែកជញ្ញើម បែកមាត់ ឬមាន ស្លាកស្នាមជាច្រើន ផ្សេងទៀត……

+ តើ ប្រដាល់ថៃ ល្អក្នុងការប្រយុទ្ធ តាមផ្លូវទេ ?
– ចំលើយ៖ ប្រដាល់ថៃ មានប្រភពមកពីសង្គ្រាមយោធា ហើយត្រូវបានរចនាឡើងដើម្បីផ្តល់ការឈឺចាប់ដល់សត្រូវ ខណៈពេលដែលការពារអ្នកប្រើប្រាស់ពីគ្រោះថ្នាក់ដល់រាងកាយ។
– វាមានអាវុធច្រើនប្រភេទដូចជា កែងដៃ វាយជង្គង់ និងស្នៀតទាត់ ដែលអាចប្រើដើម្បីដកអាវុធវាយប្រហារ។ វាមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់ការការពារខ្លួនក្នុងការប្រឈមមុខនឹងរាងកាយ ទោះបីជាយើងមិនលើកទឹកចិត្តឱ្យចូលរួមក្នុងការប្រយុទ្ធគ្នាតាមដងផ្លូវក៏ដោយ។

+ តើប្រដាល់សេរី និង ប្រដាល់ថៃ ដូចគ្នាទេ ?
– ចំលើយ៖ ប្រដាល់សេរី ជាកីឡាដែលមានលក្ខណៈប្រកួតប្រជែង គឺខុសពី មៃថៃ ទាក់ទងនឹងច្បាប់។ ខណៈដែលកីឡាទាំងពីរនេះរួមបញ្ចូលទាំងកណ្តាប់ដៃ ទាត់ ជង្គង់ កែង មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតក្នុងការប្រដាល់សេរី ហើយការទាត់ក៏មានកម្រិតដែរ។
– និយាយជាទូទៅ អ្នកប្រដាល់គុនខ្មែរ ផ្តោតលើការទាត់ជើង និងកណ្តាប់ដៃ ខណៈពេលដែលអ្នកប្រដាល់ថៃ ផ្តោតលើអាវុធទាំងអស់ រួមជាមួយនឹងការវាយបក ដោយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើការទាត់ដែលមានពិន្ទុច្រើនជាង។

+ តើ ប្រដាល់ថៃ ជាក្បាច់គុនដ៏សាហាវបំផុតឬ ?
– ចំលើយ៖ ប្រដាល់ថៃ គឺជាប្រព័ន្ធដ៏ មានប្រសិទ្ធភាព ដែលមានប្រភពមកពី Muay Boran ដែលជាសិល្បះ ប្រយុទ្ធគ្មានអាវុធ ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ប្រើប្រាស់នៅក្នុងវិស័យយោធា ។
– ហើយ វាផ្តោតលើបច្ចេកទេសត្រង់ ដែលរចនាឡើងដើម្បីធ្វើឱ្យមានការឈឺចាប់ គាំទ្រដោយការហ្វឹកហ្វឺន ដែលពឹងផ្អែកខ្លាំងជាច្រើនឆ្នាំ និងការរៀបចំរាងកាយ ។

+ តើ ប្រដាល់ថៃ ល្បីប៉ុណ្ណា ?
– ចំលើយ៖ ប្រដាល់ថៃ ត្រូវបានអនុវត្តនៅជុំវិញពិភពលោកដោយអ្នកប្រយុទ្ធ ហើយមិនមែនអ្នកប្រយុទ្ធដូចគ្នាទេ។ ព្រឹត្តិការណ៍ ប្រដាល់ថៃ ក៏ត្រូវបានប្រារព្ធឡើងនៅគ្រប់ជ្រុងនៃពិភពលោក។
– មនុស្សជាច្រើនចូលរួមប្រកួតក្នុងកីឡា ប៉ុន្តែភាគច្រើនបង្វឹកកាយសម្បទា ប្រដាល់ថៃ ការពារខ្លួន ឬជាការកម្សាន្ត។